Yazar: Arif Altan

Bizi öldürdüğü için hürmetsizlik edemeyiz. Nefret etmiyor, aksine tanrı bizi seviyor, bizi bizde öldürüp kendisiyle yaşatmak istiyor. Görünenden görünmeyene, göksel ve öte âlemlerin derinliklerine inmemize ve hakikati görüp onunla “bir”…

Bütün boş inançlarında, asıl hakikate dokunan bir şeyler vardı. Çağlar öncesinin o komik söylenceleri artık güldürmüyor, şüphe ve korku içinde kıvrandıran anımsamalara dönüşüyor. Gerçeği biz değil onlar bilmiş, çok önceden…

Kasvetli bir geceden uyandıktan sonra kendine şunu itiraf edebilir: “Can sıkıntımın ve bunalımlarımın benim hatam olduğunu kabul etmeliyim”. Asırlar süren bir geceden sağ salim çıktıktan hemen sonra, akla gelen ilk…

Bir esinti, ani bir dalgalanma, kendine getiren serin bir çarpma. Yazın cehennem sıcağında hayat verir, yalayıp geçtiği her şeyi göksel hazlarla tanıştırır. Dokunuşu, sıkıntılı bir gecede karanlık rüyaların sonunu haber…

Zarif olanı kavramıyor, kaybolanı kapsamıyor, insanileştirmiyor. Bütünleyemeyen bir öğe şimdilerde, yalnızca avına duyarlı içten pazarlıklı bir bakış kırgınlığı. Apaçık ortada, yüceltmiyor acı bugün, çünkü vaktiyle sağaltan o arındırıcı güçten yoksun.…

Çocuklukta yıkıcı bir an vardır, anlamanın onu kocaman bir insana dönüştürdüğü uğursuz bir an. Vakitsiz büyüdüğü o anda, büyüklerin nasıl da apansız küçülüverdiklerini görür. Engin genişliğiyle gökyüzünün, sonsuz büyüklüğüyle dünyanın…

Çatırdayıp yıkılıyor ve sonra her şey bir büyük girdabın içine çekilerek kaybolup gidiyor. Çırpınmalar, yaltaklanmalar, yakarılar, feryatlar, kahkahalar, büyük ve korkunç güzellikte yalanlar, hayat ve ölümle anılan tüm sesler, bu…

Seyrek olur, dünyanın kalbi çatırdar. Her şey tutulduğuna asılı kalır, bir o gider. Toprak, buzulların soğukluğu; buzul dağlar, aysız gece boşluğu. En son giden için yalnızca son meşe yaprağı tutuşur.…

Minnettarlığını bildirecekti. Tamamlanan Vaux-le-Vicomte şatosunda verilen görkemli parti muhteşemdi. “Gece başladığında Fouquet dünyanın zirvesindeydi, sona erdiğindeyse en dibe batmıştı”. Hikaye ihtişam çağındaki görkemli Fransa’nın taht oyunlarından, aktaran da Robert Greene-Joost…

Bir şey beklememeyi,bir şey umut etmemeyi öğrendiğinde dünyaya ilgisi donuklaşır, hayatla ilişkisi katılaşır.Dönüp bakmayı gerektirecek bir şey kalmadığını düşünenin,ileride onu bekleyecek,kalkıp ona doğru sürüklenecek yepyeni bir şeylerin olamayacağına da inanır.Yaşayacakları,yaşadıklarından…