Jonathan Cook*
Çarşamba gecesi Julian Assange davası üzerine, herkesin izlemesini tavsiye ettiğim harika bir çevrimiçi panel vardı. Ama Assange davasının arkasındaki güncel olayları anlamak için tüm seçkin katılımcılar arasında Yanis Varoufakis tarafından işaret edilen çok önemli bir noktanın altını çizmek istiyorum.
Varoufakis, Yunanistan’ın Maliye Bakanı olarak görev yaparken Batılı siyasi ve medya kurumlarının vahşi saldırısına uğrayan bir akademisyen. 2015’te Yunanistan’ın popüler solcu hükümeti, Avrupalı ve uluslararası mali kurumların Yunanistan’a ağır borçlanma koşulları dayatmasına karşı çıkmaya çalıştı. Bu koşullar Yunanistan’ın ekonomisini daha derin bir iflasa sürükleme riski taşıyor ve görünüşe göre, esas olarak hükümetin sosyalist programını altüst etmeyi amaçlıyordu. Varoufakis’in görev yaptığı hükümet, bu kurumların yürüttüğü iktisadi yıldırma kampanyası aracılığıyla etkili bir biçimde itaat edinceye dek ezildi.
Burada Varoufakis, Batılı kurumların anlatılarına meydan okuyan ya da onları kesintiye uğratan solcu muhaliflerin -bu ister kendisi, ister Assange isterse Jeremy Corbyn olsun- sadece karakter suikastına tabi tutulma biçimini değil, aynı zamanda bugünlerde kendilerini kendi karakter suikastlarına iştirak etmeye yönlendirilmiş bulmalarını da betimliyor.
Karakter suikasti
Aşağıda Varoufakis’in bu iştirak etme hali hakkındaki görüşünü vurgulayan, yaklaşık 48 dakikalık çok daha uzun yorumunun kısa bir bant çözümü yer almaktadır:
“Düzen, derin devlet, oligarşi, adına ne derseniz deyin… bunlar [karakter suikastında] geçmişte olduğundan çok daha iyi hale geldiler. Çünkü 1960’larda ve 1970’lerde sizi komünist olmakla suçlayabilirlerdi. Beni Marxist olmakla suçlayabilirlerdi. Ne ala, ben bir Marxistim! Solcu olmakla suçlarlarsa ciddi ciddi ıstırap çekmem çünkü solcuyum!
Şimdi yaptıkları şey ise çok daha kötü. Sizi hakikaten yaralayıcı bir şeyle suçluyorlar. Söz konusu olan bizim gibi insanlar olduğunda, ırkçı, bağnaz, antisemit, tecavüzcü diye yaftalıyorlar. Bu hakikaten yaralıyor çünkü bugün biri bana tecavüzcü derse, tamamen palavra bile olsa, bir feminist olarak, suçlamayı ima eden ya da dahil olan kadına bana karşı konuşma fırsatı vermeye gereksinirim. Çünkü solcu olarak yaptığımız budur.”
Kendini savunamamak
Varoufakis şunu söylemek istiyor: Assange, tecavüzcü olmakla suçlandığında (ki ABD, Irak ve Afganistan’daki savaş suçlarını ifşa ettiği gerekçesiyle onu BK’den sınır dışı ettirmeye çalışarak kendisiyle olan gerçek derdini açıkça ortaya koymadan önce, Assange bu suçlama ile karşı karşıya kalmıştı), doğal destekçilerinin önemli bir kesimini, yani solcu feministleri yabancılaştırmaksızın, kendisini savunamazdı. Ki tam da bu oldu [kendisini savunamadı, ÇN].
Benzer biçimde, Varoufakis’in Assange’la önceki konuşmalarından not ettiği üzere, Wikileaks’in kurucusu, 2016 başkanlık seçiminde, Hillary Clinton ve Demokratlara karşı Trump’ın kazanmasına yardım etmek için Rusya ve Donald Trump’la işbirliği yaptığı suçlamalarına karşı kendisini düzgün bir biçimde savunabileceği bir konumda da değildi.
O vakit Assange’ın destekçileri, sızan e-postaların hakiki olduğuna ve bunların Demokrat Parti örgütlenmesindeki derin yozlaşmayı gösterdiği için kamu yararına olduğuna işaret edebiliyordu. Ama bu savlar, ABD medyası ve güvenlik kurumları tarafından imal edilen bir anlatıyla boğuldu. Buna göre Wikileaks’in e-postaları yayınlaması siyasi müdahaleydi çünkü e-postalar, sözüm ona seçim sonuçlarını saptırmak için Rusya tarafından hack’lenmişti.
Desteğini yitirdi
Assange, kaynaklarını açıklamama ilkesine mutlak bir biçimde bağlı kaldığından, e-postaların “Ruslar” tarafından değil Demokrat Parti içinden biri tarafından kendisine sızdırıldığını doğrulayarak kendisini kamunun önünde savunmayı reddetti. Sessizliği kendisine atılan iftiranın büyük ölçüde meydan okunmadan sürmesine izin verdi. Feminist solun (özellikle Avrupa’daki) büyük bir kısmının desteğinden zaten yoksun bırakılan Assange, şimdi ABD’deki solun kayda değer kısmının desteğini de yitirmişti.
Bu gibi durumlarda, suçlanan kişi, kendisini bir eli arkasında bağlı olarak savunmak zorundadır. Destekçilerinin önemli bir kısmını düşmanlaştırmaksızın, sol saflardaki bölünmeleri derinleştirmeksizin, karşılık veremez. Bu tür bir karakter suikastının kurbanı olan kişi, itibar bataklığı diyebileceğimiz bir şeye saplanıp kalır. Mücadele ettikçe, daha derine gömülür.
Corbyn’e suçlama
BK İşçi Partisi’nin eski lideri Jeremy Corbyn, ırkçı olmakla suçlandığında olan elbette tam da buydu. O ve destekçileri onun liderliğinde partinin bir gecede antisemit olduğu iddiasına -partinin antisemit olmadığını gösteren istatistiklerden alıntı yaparak bile olsa- meydan okumaya çalışsalardı, Holokost inkârının modern versiyonu haline getirilmiş olan sözde “antisemitizm inkârı” ile suçlanacaklardı.
Ken Loach’a suçlama
Panel katılımcılarından Ken Loach’un Varoufakis konuşurken ona katılarak başını salladığına dikkat edin. Çünkü Corbyn’i antisemit olarak lekelemek için imal edilen medya kampanyasına karşı onu savunmak için ayağa kalkan ünlü ırkçılık karşıtı solcu film yapımcısı Loach, kısa süre içinde kendisini benzer bir biçimde suçlanır halde bulmuştu.
Guardian’ın suçlaması
Liberal Guardian gazetesinin deneyimli köşe yazarı Jonathan Freedland, tam da Varoufakis’in betimlediği taktiği kullananlardan biri. Onu, Yahudilerin kendi antisemitizm deneyimlerini tanımlama hakkını reddetmekle suçlayarak Loach’un itibarını sarsmaya çalışmıştı.
Freedland, Loach’un ırkçılık karşıtı referanslarını ona karşı kullanmaya çalıştı. Mantığı şuydu: “Ya Corbyn’in ve de destekçilerinin birçoğunun antisemit olduğu konusunda bize katılıyorsundur ya da kendi ırkçılık karşıtı ilkelerini -ve sadece antisemitizm davasında- yadsıyan bir ikiyüzlüsündür. Ve bu, QED [quod erat demonstrandum, kesin bir kanıtın sonunda kullanılan Latince ifade, ÇN], senin de motivasyonunun antisemitizm olduğunu kanıtlar.”
Korkunç ikilem
Loach korkunç bir ikilemde buldu kendisini: Ya Corbyn’in lekelenmesinde Freedland ile aralarında söz birliği etmiş medyanın kampanyasına iştirak etmek zorundaydı ya da kendisinin antisemit olarak lekelenmesine iştirak etmeye zorlanacaktı.
Bu son derece çirkin, özgürlük karşıtı, manipülatif ve namussuzca bir taktiktir. Ama aynı zamanda son derece de etkilidir. Bu nedenle günümüzde sağcılar ve merkezciler tarafından her fırsatta kullanılır. İlkeleri göz önünde bulundurulduğunda, sol nadiren bu aldatmacaya başvurur. Yani çoğu zaman bir silahlı çatışmaya ancak bir sapan getirebilmektedir.
Saldırıya geçmeli
Solun ikilemi budur. Yalnızca sesimizi duyurmamızı engellemekle kalmayıp, bizi merkezden yok etmeye çalışan Freedland gibilerinin ve bizi sürekli içeriden yok eden George Monbiot ve Owen Jones gibilerinin seslerini teşvik eden bir ana akım medya ortamındaki tartışmalarda bu yüzden haklılığımızı ispatlayamıyoruz.
Varoufakis’in de dediği gibi, solun acilen saldırıya geçmesi gerekiyor.
Durumu, hapsedilmesi gerekenin savaş suçlarını ifşa eden Assange olduğunu iddia ederek bizi manipüle eden savaş suçlularının aleyhine çevirmenin yollarını bulmamız gerekiyor.
Esas ırkçıların, ırkçılık karşıtlarını antisemit olarak yaftalamaya (Corbyn’in ardılı Sir Keir Starmer’ın çok sayıda İşçi Partisi üyesine yaptığı gibi) böylesine hazır olanlar olduğunu açıkça ortaya koymamız gerekiyor.
Batılı devletlerin, yerel nüfus için böylesine yıkıcı sonuçları olan yasa dışı ve kaynakları tüketen savaşları yürütmesini durdurmaya çalıştığımızda, savaş karşıtı solu, diktatörlerin apolojisti olmakla suçlayan savaş şahinlerinin maskesini düşürmemiz gerekiyor.
Düşünüşümüzde ve stratejilerimizde daha incelikli hale gelmek zorundayız. Kaybedecek zaman yok.
*Jonathan Cook, 2001 yılından bu yana İsrail’in Nazareth şehrinde yaşayan Britanyalı, ödüllü bir gazetecidir.
dunyadanceviri.com sitesinden alınmıştır. Yazının “Sol kendi karakter suikastına iştirak etmeye nasıl yönlendirildi?” orijinal başlığı, karakter uzunluğu nedeniyle kısaltılmıştır.
Çeviren: S. Erdem Türközü
